PRZEWODNIK ŻEGLARSKI - KORSYKA - FRANCJA

Korsyka - „Wyspa piękna”

Korsyka nazywana jest przez Francuzów L’île de Beauté, czyli „wyspą piękna”. Znajduje się 83 km od włoskiego wybrzeża oraz 180 km od francuskiego. Wyspa, pomimo swych niewielkich rozmiarów, ma linię brzegową na blisko tysiąc km. Jest to jedno z ostatnich miejsc we Francji o charakterze naturalnym, wręcz pierwotnym.

W jej centrum zlokalizowane są majestatyczne pasma górskie. Przez szczyt o wysokości 2706 m n.p.m. prowadzi jeden z trudniejszych i najbardziej znanych szlaków europejskich – trasa GR 20. Pokonanie jej  jest zastrzeżone wyłącznie dla doświadczonych zwolenników wypraw górskich. Szlak rozciąga się pomiędzy dwoma miejscowościami: Calenzana położonej na północy oraz Conca zlokalizowanej na południowym wschodzie. Na pokonanie całej trasy, liczącej około 170 km, należy założyć 15 dni marszu, po 7 godzin dzienne. Zalecane jest aby wędrówkę podjąć  w czasie kiedy na szczytach nie ma śniegu i lodu, czyli od połowy czerwca do końca października.  

W bogatej historii Korsyki mnożą się opowieści o walkach i krwawych bojach. Przez długi okres czasu wyspa znajdowała się pod dyktaturą Genui. Jednak wraz nadejściem roku 1755, miało miejsce zbrojne powstanie, które uwolniło marzących od dawna o wolności Korsykańczyków. Republika Korsykańska trwała jedynie 14 lat. W 1769 roku Francja, na mocy Traktatu Wersalskiego, weszła w posiadanie „wyspy piękna”. Niedługo po tym wydarzeniu na terenie Korsyki urodził się jednej z najsłynniejszych Francuzów – Napoleon Bonaparte. Od tamtej pory, sny mieszkańców wyspy o niepodległości pozostają niespełnione.  Jednak w ich pamięci, nadal  klaruje się eteryczny obraz dawnej republiki. Co jakiś czas można usłyszeć o działaniach członków Frontu Narodowego Wyzwolenia Korsyki ( fakt z września 2012 roku - podłożenie bomb w supermarketach).

Rejs na Korsykę

Poszukiwania jachtu należy rozpocząć na wybrzeżu włoskim, skąd jest najbliżej na piękną wyspę. Najsłynniejsza baza startowa znajduje się w okolicach miasta Follonica z Mariny di Scarlino. Owa wyrafinowana marina ma w swojej ofercie luksusowe apartamenty. Została zbudowana przez syna słynnego projektanta mody Salvatore Ferragamo – Leonarda. Obiekt znajduje się 20 km od wyspy Elby oraz kilka km od stacji kolejowej w mieście Follonica, która jest dobrze skomunikowana zarówno z północą ( Pisa ), jak i południem ( Rzym ). Najlepszą porą na rejs jest wrzesień, gdyż w tym czasie Włochy nie są narażone, ani na skrajne upały, ani na oblężenie przez turystów. Jest to pora, kiedy temperatura będzie najbardziej optymalna.

Podróż do Włoch

Z Polski najbardziej opłacalny jest przelot samolotem. Dogodne i tanie połączenia, które oferuje linia Ryanair, można znaleźć m.in. z Krakowa. Lądowanie odbędzie się w Pizie, która dzięki swej Krzywej Wieży, przyciąga ponad 10 milionów turystów rocznie. Ta perła architektoniczna ma swe korzenie w XII wieku i po dziś dzień jest jednym z najsłynniejszych włoskich symboli. Samo lotnisko natomiast, usytuowane jest w centrum miasta, więc z transportem do dworca kolejowego i autobusowego nie ma większego problemu.

Pociąg regionalny, którego trasa prowadzi wzdłuż wybrzeża Toskanii, jedzie z prędkością 140 km na godzinę. Z Pizy do Follonici droga ta ( 114 km) zajmuje niewiele ponad godzinę. Pozostałe 5 km, które dzielą miasto od mariny, można pokonać taksówką. Marina Di Scarlino zapiera dech w piersiach swą nowoczesnością i przepychem.   

Gotowi do rejsu… Start ! Dzień pierwszy.

Dzięki bliskości wyspy Elby oraz położonych niedaleko gór, zatoka w pobliżu miejscowości Follonica ma dobre warunki do żeglugi. Przesmyk pomiędzy Piombino, a Elbą może dostarczyć wrażeń w postaci silnego wiatru. Przeszkody są rekompensowane przez mijane po drodze krajobrazy pozostałych wysp toskańskiego archipelagu.

W północnej ich części znajduje się Gorgona, którą można zwiedzić jedynie za pozwoleniem włoskiego ministra sprawiedliwości. Większa część jej obszaru, jest istniejącym od prawie 150 lat więzieniem. Wyspę zamieszkuje jedynie 30 osób, a wstęp na jej brzegi musi być poprzedzony zgodą Ministra Sprawiedliwości oraz władz więziennych.

Południe należy do Isoli del Giglio, która jest znana z pewnej smutnej historii. W styczniu 2012 roku, warty pół miliarda dolarów wycieczkowiec, rozbił się o skały toskańskiej wyspy. Z ponad 4 tysięcy osób znajdujących się wtedy na pokładzie, śmierć poniosło 32 turystów. Na wyspie, której pokrycie w większości stanowią góry, znajduje się rezerwat przyrody.

Na wschodzie położony jest półwysep Monte Argentario, który jest naturalnie połączony z włoskim wybrzeżem. Niegdyś obszar ten był wyspą. W tym miejscu można natrafić na liczne kamieniste zatoczki z bogatą fauną i florą oraz dwie piaszczyste plaże, rozciągające się na mierzejach. Najpopularniejszym w tym obszarze kurortem jest Ansedonia, gdzie można podziwiać ruiny Cosy – antycznej rzymskiej kolonii. Najważniejszą funkcją tegoż starożytnego miasta, była kontrola obszaru zarówno lądu jak i morza. W jego centrum usytuowane było forum, w miejscu którego obecnie można natrafić na pozostałości po bazylice, łaźniach oraz dwóch świątyniach. W tym rejonie znajdują się również ślady po świątyni Jowisza, która prawdopodobnie jest jeszcze starsza niż sama Cosa. Budowla niegdyś stanowiła część poświęconemu bogom akropolu. W Ansedonii znajduje się również muzeum archeologiczne, dotyczące działania rzymskiej kolonii.

W zachodniej części archipelagu toskańskiego znajduje się Monte Christo – inspiracja wielkiego pisarza Aleksandra Dumasa. Zwiedzanie tej wyspy w dzisiejszych czasach jest niemożliwe. Ten niewielki ląd położony na Morzu Tyrreńskim jest ściśle chroniony i rocznie wydawanych jest jedynie 1000 pozwoleń na pobyt w jego granicach. 2/3 dokumentów jest przeznaczonych dla studentów i naukowców. Dozwolone jest przepływanie w odległości równej lub większej niż 2 mile od brzegu.

Kolejna wyspa to Pianosa, której jednak nie widać z pokładu, gdyż jest przysłonięta przez Elbę. Jednak ster jest zorientowany od początku w jedną stronę – w kierunku Caprai. Ten skrawek lądu posiada jedynie jeden niewielki port, który często jest zatłoczony. Niedaleko znajduje się przystanek autobusowy. Podróż tym środkiem transportu zajmuje zaledwie 2 minuty. W centrum Caprai znajduje się cytadela, wokół której skupione są restauracje. W ich menu można znaleźć świeże ryby i owoce morza, do których idealnie pasuje lokalne wino. Sama wyspa pełniła do 1996 roku funkcje kolonii karnej. Dzięki temu jej fauna i flora ma charakter pierwotny, co stanowi gratkę dla fanów wędrówek oraz nurkowania.

Pierwsze spotkanie z Korsyką. Dzień drugi.

Kolejny dzień rejsu rozpoczyna obranie kursu do celu - L’île de Beauté.  Dotarcie do półwyspu Cap Corse zajmuje połowę dnia. Obszar ten stanowi często pogodowe zderzenie pomiędzy spokojnymi wodami przy wschodnim wybrzeżu Korsyki, a silnymi północno-zachodnimi wiatrami zatrzymywanymi przez wysokie góry.  Z tego miejsca do zatoki Saint Florent, której wody są spokojne, pozostało 25 mil.

Charakterystyczne dla krajobrazu Korsyki jest zamglenie w głębi lądu, przy jednoczesnym nasłonecznieniu wybrzeża. Spowodowane jest to wysokim pasmem górskim zlokalizowanym w centrum wyspy. Saint Florent – cel podróży – mieści w swoich granicach malowniczą cytadelę. Miasto jest położone w płytkiej zatoce, z tego względu u jego brzegów nie mogą cumować większe promy. Jednakże słynna przystań, sprawia iż wyspa ma opinię mniejszego St.Tropez. Centrum życia miejskiego Saint Florent zwie się Place des Portes. Skupione są tutaj restauracje i kawiarnie, których bogata oferta zawiera potrawy kuchni francuskiej oraz tradycyjne wino. Warte skosztowania są miejscowe langusty, czerwone cefale oraz oczywiście wino – czerwony słodki muskat o leśnym zapachu. Na wyspie natrafiono na kilka śladów, oznaczających fakt iż niegdyś istniała tutaj osada. W tym miejscu, w XV wieku rozwinął się port, który z czasem sięgnął cytadeli.

Stolica Korsyki. Dzień trzeci.

Podczas podróży do Corte - historycznej stolicy Korsyki - można natrafić na pustynię „Desert des Agriates” oraz minąć wąwóz rzeki Restonica. Przez cały okres trwania przejazdu, turystom towarzyszyć będą malownicze widoki, obejmujące niezwykłe szczyty i wijący się wśród nich potok. W tych okolicach znajdują się dwa polodowcowe jeziora Lac de Melo ( o wysokości 1711 m n.p.m. ) i Lac de Capitello (o wysokości 1911 m n.p.m.). Przy wyprawie w góry zaleca się zaopatrzyć w prowiant, czego można dokonać w tradycyjnej chacie chalet, służącej pasterzom kóz. Miejscowym przysmakiem jest sandwicz z suchą szynką Prisuttu, kozi ser brocciu oraz lokalne piwo. Tutejszy krajobraz przypomina polskie Tatry. Miejscowa flora bogata jest w czarne sosny ( Pinus nigra ). Obierając żółty szlak, można natrafić na naturalny zbiornik wodny z wodospadem, przez który biegnie strumyk Restonici. Piękne otoczenie prowokuje do wykonania skoku w głąb basenu, lecz woda ma tutaj nie więcej niż 10 stopni.

 Historyczna stolica Korsyki Corte, nosi znamiona walk o niepodległość. Decydując się na pieszą wędrówkę przez tę miejscowość, można natrafić na swej trasie na domy z dziurawymi fasadami - śladami po kulach. Ducha niegdysiejszej Republiki Korsyki najbardziej można poczuć w samym centrum, gdzie umiejscowiono pomnik Pascala Paoli. W 1755 roku tenże zasłużony korsykański obywatel został przywódcą Republiki, która jako pierwsza na świecie uchwaliła konstytucję. Przywódca przyczynił się do wydania pierwszej korsykańskiej gazety oraz do utworzenia korsykańskiej szkoły wyższej. Samo centrum Corte składa się jedynie z jednej głównej ulicy, wokół której skupione są nastrojowe kawiarnie i restauracje, serwujące tradycyjne posiłki.

 Stolica Korsyki została przeniesiona przez wicekróla Gilberta Elliota do nadmorskiej miejscowości Bastia w 1795 roku.

Najsłynniejsza plaża. Dzień czwarty.

Z miejscowości Corte po około godzinny żeglowaniu, na turystów czeka słynna plaża Saleccia. Obszar ten można osiągnąć jedynie dwoma sposobami – wielką wodą, bądź też pustynią „Agriates”, która jest chroniona, tak więc przebycie jej musi odbyć się pieszo, konno bądź rowerem. Zazwyczaj na tej dzikiej plaży jest wielu spragnionych słońca turystów. W przypadku gdy morze na horyzoncie jest wzburzone, a na plaży jest spokojnie i bezwietrznie, należy opuścić zatokę, ze względu na zagrożenie tsunami. Posiłek równie dobrze będzie smakował na pokładzie, a w ten sposób można uniknąć naturalnego niebezpieczeństwa.

Obrany kurs skierowano w stronę przylądka Cap Corse, gdzie po drodze żeglarze będą mijać niewielką wysepkę Giraglia z latarnią morską oraz rezerwat trzech skalistych wysepek zwanych Îles Finocchiarola. Jednak najbardziej pomocne w nocnej nawigacji są w tym miejscy migające pławy, które odpowiednio wskażą drogę. Celem jest port w miejscowości Macinaggio, gdzie w lokalnych knajpkach można skosztować tradycyjnego piwa Pietra.

Wyspa gubernatora Napoleona Bonaparte. Dzień piąty.

Kolejnym punktem na trasie żeglugi jest południowy brzeg Elby. Aby przyspieszyć podróż, należy najpierw udać się w stronę Caprai, a stamtąd obrać kurs na zachodni przylądek Elby. Celem na trasie jest największa wyspa w Toskanii,  posiadająca jeszcze starszą historię od starożytnego Rzymu. Początkowo była w posiadaniu Etrusków, Kartagińczyków, a później Rzymian. Ostatecznie po wielu zmianach na szczeblu władzy, od XIX wieku do dzisiaj przypada ona w udziale Francji. Elba ma szczególne miejsce w historii, z tego względu, iż niegdyś został tam zesłany jeden z najsłynniejszych francuskich cesarzy– Napoleon Bonaparte. Wydarzenie to miało miejsce po wielkiej „bitwie narodów”, w październiku 1813 roku pod Lipskiem. Wtedy też zdarzyła się najsłynniejsza przegrana cesarza Francji z wojskami koalicji antyfrancuskiej. Po 10 miesiącach bycia gubernatorem Elby oraz gwarancji otrzymywania rocznej pensji równiej 2 mln franków, wielki Francuz ponownie ruszył na podbój Europy. Jednak klęska pod Waterloo zaowocowała kolejnym zesłaniem - tym razem Napoleon Bonaparte został umiejscowiony na  wyspie św. Heleny.

Zbliżając się do Elby, po prawej stronie widoczna jest objęta ochroną wyspa Pianosa, której najwyższy punkt wynosi jedynie 29 m. Tworzy się tutaj ciekawy efekt widoczny z daleka, a mianowicie rośliny znajdujące się na tym skrawku lądu, wyglądają jakby wyrastały wprost z morza. Na wyspie znajdują się ruiny rzymskich łaźni, katakumb, willi oraz teatru.

Miejsce postoju znajduje się w Marinie di Campo. Port ten, jak się okazuje, nie jest chroniony, tak więc statek należy zakotwiczyć w porcie lub znaleźć w tamtym miejscu boję, która będzie zdolna go utrzymać. Miasteczko oferuje klimatyczne knajpki z włoskim jedzeniem – nie sposób nie spróbować w tym miejscu tradycyjnej pizzy.

Powrót. Dzień szósty.

Powrót do miasteczka Follonica w drugiej połowie września jest gwarancją uczestnictwa w regatach. Miasteczko serwuje również inne atrakcje - w postaci dużego parku wodnego dla chcących aktywnie spędzić czas oraz pola golfowego dla tych, którzy preferują spokój i chłodną koncentrację.